Göçebe Yaşayana Ne Denir?
Dün akşam, Kayseri’nin soğuk rüzgarında bir yudum sıcak çay içerken, aklımda sadece bir şey vardı: Göçebe yaşayana ne denir? Bu soruyu uzun zamandır kendime soruyorum. Göçebelik, bir yaşam biçimi, bir inanç, belki de insanın kendi kimliğini arayışıdır. Ama kesin olan bir şey var ki, bu sorunun cevabı bir insanın yaşamını şekillendiriyor. Bugün, işte böyle bir anın içinde kaybolurken, bir olay beni geçmişe götürdü, bir anı ortaya çıkardı. Ve o an, her şeyin ne kadar dağınık ve karmaşık olduğunu fark ettim.
Bir Gecelik Yoldan Geçen
Bir yaz akşamı, birkaç yıl önce, Kayseri’nin taşlı sokaklarında yürüyordum. O zamanlar tam olarak kim olduğumu bilmiyordum, belki de daha doğrusu kim olmak istediğimi. Bir gün, başımı kaldırdığımda, önümde bir adam belirdi. Yalnız, sırtında büyük bir sırt çantası, gözlerinde yılların yorgunluğu vardı. Yüzünde hiç tanımadığım bir ifade vardı; sakin ama derin. İlk bakışta, ne yapacağımı bilemedim. Bu adamı tanımıyordum. Ama bir şey vardı, bir şey derinlere dokunan, bir bağ vardı.
O adam, sanki bir yerlere gitmek için her şeyi terk etmiş, sanki bir yerde kaybolmuştu. Göçebe yaşayana ne denir, diye düşündüm. Yalnız bir insan mı, yoksa yaşamına bir anlam mı katıyordu? O an, düşündüm ki, belki de tüm hayatını bir sonraki sabaha, bir sonraki adımına adamıştı.
Adam yanıma yaklaştı, başını hafifçe eğdi ve “Merhaba,” dedi. Bir süre sessiz kaldım, sonra ona baktım ve sordum: “Nereye gidiyorsun?” Sanki bu soruyu sormak, bana korku verecek gibi hissettirdi, çünkü ben de o adamın gitmekte olduğu yolda kaybolmuş gibiydim. Adam gözlerini benden ayırmadan gülümsedi, sonra yavaşça, “Bir yere gitmiyorum, sadece yoldayım,” dedi. İşte bu sözler, o gece kaybolmamı sağladı. “Yoldayım” dediği an, içimde bir şey kırıldı. O kadar basitti ki, o kadar rahat bir şekilde söylediydi ki, bende bir boşluk bırakmıştı.
Bir Anın Ardında Kalan
O an, başımı kaldırdım ve gökyüzünü inceledim. Hava kararmıştı, ama karanlıkta bir şeyler parlıyordu. Belki de hayatımı sadece bu küçük anlarla anlamlandırmaya çalışıyordum. O adamın kim olduğunu, ne düşündüğünü bile bilmiyorum. Ama bir göçebe gibi yaşayan biri, her şeyin bir yolculuk olduğunu anlatıyordu. O an, bir yolda yürüyen her insanın, bir yere varmak için değil, sadece “yolda olmak” için var olduğunun farkına vardım.
Kayseri’nin o taşlı sokaklarında kaybolmuşken, bir adım daha attım. O adım, belki de beni hiç tanımadığım bir hayata doğru götürecekti. Göçebe yaşayana ne denir? Belki de “yolda” olmak, her an her şeyin geçici olduğunu kabul etmektir. Bir insanın kalbi her an bir yerde olma arzusuyla doluysa, o kişi zaten bir göçebedir.
Adam, bir süre sonra yoluna devam etti. Ne zaman geri dönüp bakacağımı, bir gün nereye gideceğimi bilmeden. Yolda bir insan, göçebe gibi yaşarken, belki de asıl evinin bulunduğu yeri hiç bilemezdi. Her an, bir başka başlangıca doğru yol alır. Göçebe olmak, hayatı bir yere bağlanmak yerine, ona anlam katmaya çalışmaktır.
Yolda Kalmak
O gece düşündüm, belki ben de bir göçebeyim. Her ne kadar Kayseri’de doğmuş ve büyümüş olsam da, bir noktada kalmak bana göre değildi. Belki de bizler, hep yolculukta olmalıyız. Belki de her an başka bir yerin hayalini kurmalıyız. O adamın gözlerindeki huzur, beni huzursuz etti. Çünkü ben, yerimde duramayan biriydim. Sürekli bir şeylere ulaşmak, bir yere varmak için çırpınan biriydim. Oysa ki o adam, sadece bir adım atıyor, sonra bir diğerine geçiyordu.
Göçebe yaşayana ne denir? Belki de “yolda” denir. Çünkü o, her an yolunda bir şeyler bulur. Yolda olmak, her anın tadını çıkarabilmeyi ve kalbinin özgürlükle dolmasını sağlamak demektir.
O akşam, o adamla olan kısa sohbetim bana bir şey öğretti. Belki de bir yere varmak yerine, yolculuk yapmak daha önemli. Her adımda, her anın içinde kaybolmak ve yeni bir şeyler keşfetmek. Kim bilir, belki bir gün bir göçebe gibi yaşamaya başlayacağız ve o zaman anlayacağız: Aslında varış noktası değil, yolun kendisi en önemli olan.